Żałoba w ujęciu psychoanalitycznym jest określana szerzej jako „utrata obiektu”. To stan, jakiego doświadczamy w wyniku straty. Zazwyczaj kojarzymy ją ze śmiercią bliskiej nam osoby. Utratą może być śmierć, ale również rozstanie, opuszczenie, zdrada, porzucenie, uraza, rozczarowanie. Obiektem zaś kochana osoba, ale też praca, pasja, dom, zdrowie, rodzina, obraz własnego ciała, nasze plany i nadzieje. Każda utrata oznacza rozłąkę i rozdzielenie. Wywołuje ból psychiczny, rozpacz, osamotnienie, tęsknotę. Natomiast depresję specjaliści postrzegają jako stan silnej nieświadomej identyfikacji z utraconym obiektem. Umożliwia on zaprzeczenie utracie, powodując zarazem niemożność przeżycia żałoby. To destrukcyjny, niszczący dla podmiotu, osłabiający funkcje życiowe proces, który może nawet prowadzić do aktów samobójczych.
